Günlerden bir gün hali vakti yerinde bir aile reisi oğlunu bir köye götürdü. Bu yolculuğun tek amacı vardı, insanların ne kadar fakir olabileceklerini oğluna göstermek. Çok fakir bir ailenin çiftliğinde bir gece ve gün geçirdiler.
Yolculuktan döndüklerinde baba oğluna sordu,
"insanların ne kadar fakir olabildiklerini gördün mü?"
"Evet!"
"Ne öğrendin peki?"
Oğlu cevap verdi,
"Şunu gördüm: bizim evde bir köpeğimiz var, onlarınsa dört. Bizim bahçenin ortasına kadar uzanan bir havuzumuz var, onlarınsa sonu olmayan bir dereleri. Bizim bahçemizde ithal lambalar var, onlarınsa yıldızları. Bizim görüş alanımız ön avluya kadar, onlarsa bütün bir ufku görüyorlar."
Oğlu sözünü bitirdiğinde babası söyleyecek bir şey bulamadı.
Oğlu ekledi, "Teşekkürler, baba, ne kadar fakir olduğumuzu gösterdiğin için!"
Zenginlikler de fakirlikler de aslında tamamen bizim bakışımızla ve dünyayı nasıl gördüğümüzle ilgilidir.
Mesela aramızdan kaç kişi görebildiğimiz,duyabildiğimiz için ya da konuşabildiğimiz için,yürüyebildiğimiz için ne kadar şanslı olduğumuzu düşünmüştür?
Kaçımız ağrısız,sızısız soluk alabilmenin sonsuz mutluluğunu fark ediyoruz? Kaç kişi yalnız olmadığımız için, sevdiklerimiz ve bizi sevenler olduğu için şükrediyoruz?
Her şeyi elde edebilmek,bizi maddi zenginliklere kavuşturmak için gerekli olanın önce ve sadece sağlık olduğunun gerçekte bilincinde miyiz?
Trilyonlara sahip olsak bile,bu maddi değerlerin kaybedilmiş sağlığı ya da hayatı geri getirmeye yetmeyeceğini kaçımız düşünüyoruz?
En büyük zenginliğin bir bütün olarak kendimiz olduğunu bilerek,Kanuni'nin çok bilinen sözünü hatırlatmak isterim:
'halk icinde muteber bir nesne yok devlet gibi
olmaya devlet cihanda bir nefes sihhat gibi '
Aleme hükmetmiş Kanuni bile bu sözü söylemişse,bizim de artık zenginlik ya da fakirlik inançlarımızı yeniden gözden geçirmemiz gerekiyor.
Sahip Olduklarınızın değerini bilerek, sahip olmadıklarımız için çalışarak geçireceğimiz mutlu günlerimiz olsun.
[2013-11-04]
