Yolculukları bilirsiniz:Bulunduğunuz şehirden uzun bir yola çıktığınızda gideceğiniz yerin ortalama uzaklığını üç aşağı beş yukarı tahmin edebilirsiniz.Yolculuk gece yolculuğu olabilir ya da gündüz yolculuğu olabilir,yol boyunca ya uyuyarak ya da uyanık kalıp etrafı seyrederek zamanı geçirebilirsiniz.Kimi insan yolculuğu sever,kimisi belki nefret eder ama herkes yolculuğa çıkar ve yol boyunca farklı tabelalarla karşılaşırsınız.Genellikle de en yakın mesafedeki yerleşim yerini bildiren tabelalardır bunlar.
Gideceğiniz en son noktayı ise sadece oraya yaklaştığınızda görmeye başlarsınız.Bir de belki daha yolun başında o yol boyunca varılabilecek noktaları belirtmek amacıyla genel olarak duyuran büyükçe bir tabelada görürsünüz ve yol boyunca arada ufak hatırlatmalardan başka bir daha asıl varacağınız son yerin adını gösteren tabelalara denk gelmezsiniz.Ne zaman ki varacağınız yere yakınlaşırsınız artık geride bıraktığınız yerlerin tabelaları da geride kalmış olur ve gideceğiniz yerin adını gösteren tabelaları daha sıklıkla görmeye başlarsınız.Ulaşmak üzere yola çıktığınız yer artık yakındır size,tabelalar daha kocaman olur,daha sık adını duyar,mesafenin ne olduğunu hatırlatan tabelaları daha sık görürsünüz.Varacağınız yer giderek yakınlaşır.
Niye bu kadar tabelaları vurguluyorum ve hayatlarla nasıl bir ilişkisi var bu tabelaların? Aslında çok yakın ilişkisi var,yolların,yolculukların ve tabelaların hayatla çok yakından ilgisi ve ilişkisi var.O kadar benziyorlar ki birbirlerine.Hiç fark ettiniz mi bilmiyorum,insanlar yaşlanmaya başladıkları zaman garip bir şey oluyor ve ölümü daha sık düşünüyorlar,daha sık ölümden konuşuyorlar.
Aynı yolculuklar gibi çünkü hayat.Hayatın başında varılacak son noktanın ölüm olduğunu bilmemize rağmen, varılacak mesafe uzak gibi göründüğü için düşünmüyoruz ölümü.Ama yaş ilerleyip,orta yaşlar ve üzerine çıkılınca,geride kalan mesafe uzun olup,varılacak yerin mesafesi kısalınca gideceğimiz son noktayı hatırlatan tabelalar büyüyor.Ölüme yakınlığımız da büyüyor dolayısıyla.
Eskiden uzak gelen,çok uzun sürelerle varılmayacağını düşündüğümüz mesafe yakınlaşınca, paniğe kapılmamız bundandır.
Eski bir söz der ki ‘ herkes bir gün öleceğini bilir ama kimse kendisinin öleceğine inanmak istemez’. Tam da böyledir işte verdiğimiz tepkiler.
Yakınlaşan yoldan,biten mesafelerden korkuyoruz.Pişmanlıklarımız varsa hele,yaşanmamışsa hayat tadını alarak,yarım kalmış,asla gerçekleşmemiş hayaller varsa,panik büyüyor,korku artıyor.
İşte yaşlanınca bu yarım kalmış insanların,doktor doktor gezmeleri bundandır.Onları hemen tanırsınız zaten, asla kendisini anlayan bir doktor bulamamış,elde reçete,sağlık karnesi hastane hastane gezer onlar.Tahliller yaptırılır bıkmadan usanmadan.İnanmak istemez,önemli bir sağlık sorunu olmadığına ve sadece yaşlılığın getirdiği sıkıntılar yaşadığına.
Tıpkı yolculuklar gibidir hayatlar; ya çok keyifli bir yolculuktur,ya çok sıkıntılı.Ya bütün yol boyunca uyursunuz ve kapatırsınız gözlerinizi yanınızdan yörenizden yol boyu akıp giden güzelliklere,ya da tek bir görüntüyü,tek bir anı bile görmezden gelmeden yaşamaya bakarsınız dolu dolu.
Yolculuğunuz gece olsun,gündüz olsun fark etmez,sizin ne gördüğünüzle ilgilidir sadece.Ne görmek istediğinizle ilgilidir ve ne göremediğinizle.
Varış noktasındaki o büyük tabelada yazanı biliyoruz hepimiz ama arada karşılaşacağımız küçük ve büyük yerleşim yerlerini bilmiyoruz.İşte oraları keşfetmek lazım.Ağaçların arkasında, köprülerin altında ve üstünde, küçük tozlu yolların sonunda,dağların ardında, derelerin, nehirlerin, denizlerin öteki tarafında ne olduğunu keşfetmek lazım.
Yolculuk bitip son noktaya vardığımızda,orası yaşamaktan yorgun düşen bedenimizin dinlenme yeri olsun. Ruhumuzun özgürlüğüne kavuştuğu ama bedenimizin artık dinlenmeyi hak ettiği yer olsun.O nedenle yarım kalmasın heveslerimiz,yarım kalmasın umutlarımız, yarım kalmasın hayallerimiz.Dolsun taşsın hayatlarımız.
Son tabelayı gördüğümüzde,’çok şükür yolculuk bitti,çok şükür yol güzeldi,çok şükür artık dinlenme vakti’ diyebilelim.
[2013-02-15]
