Ünlü virtüöz, piyanonun başına oturmuş ve salonu hınca hınç dolduran seyircilerin önünde konserine başlamıştı. Ancak tuşlara basıyor, çalıyor görünmesine rağmen, telleri önceden sıkılmış olan piyanodan hiç bir ses çıkmıyordu. Dinleyiciler, birbirine göz ucuyla bakarak ne yapmaları gerektiğini araştırıyorlar, fakat nedense tepki gösteremiyorlardı.
İki saat süren sessiz konserden sonra ünlü virtüöz oturduğu yerden kalkarak büyük bir ciddiyetle onları selamladı. Salon sürekli alkış sesleriyle çınlıyordu.
İngiltere'de yaşanan bu olaydan sonra piyanist, kendisiyle röportaj yapan televizyon spikerine; "İnsanlardaki tepkisizliğin nereye kadar varacağını öğrenmek istedim" diyordu. "Meğer sınırı yokmuş..."
Hepimiz günlük hayatın içinde zaman zaman pek çok şeyden şikayet ederiz.Bir çok konuda sorun yaşarız.
Hep, bir şeylerin düzeltilmesi gerektiğinden dert yanarız. Ama acaba gereken yerde doğru tepkiyi verebiliyor muyuz?
Öfkelenmeden, can yakmadan, kalp kırmadan tepkimizi gösterebiliyor muyuz?
Şikayet ettiklerimiz hakkında tepkisizsek, aslında şikayet etme hakkımız da kalmıyor.
Bir doktorumuzun çok doğru bir tespiti vardır, der ki: Biz millet olarak söyleniyoruz ama söylemiyoruz!
Aradaki fark müthiştir. Söylenmeden, kapris yapmadan, hatır gönül kırmadan söylemeyi öğrenirsek bir çok şeyin değişmeye başladığını da göreceğiz.
Başımıza ne geliyorsa bu doğru yerde doğru tepkiyi verememekten geliyor.
Zira malumunuz ülkemizde zam olur, biz söyleniriz. Meclisten apar topar bir kanun geçirilir, biz söyleniriz.
Sözde gelişmiş ülkeler bize olmayacak hakareti ederler, biz söyleniriz.
Aleyhimizde kararlar alırlar, biz söyleniriz. Ama söylemeyiz. Çünkü çabucak unuturuz, balık hafızalı insanlarız .
Kırıp dökmeden, yakıp yıkmadan tepki göstermeyi öğrenmediğimiz sürece başımıza gelenleri hak ediyor olacağız.
Tepkisizliğin sınırı var mıdır? Varsa nerededir bilen var mı?
[2013-10-07]
