Küçük çocuğu olan anneler bilirler, bebek arabalarıyla hareket etmek büyük bir sorundur.
Özellikle toplu taşıma aracı kullanıyorsanız o büyük sorun,daha büyük bir sorun haline gelir.Bebek arabasıyla binmek meseledir,arabayı katlamak,eşyaları bir ele almak,diğer elde bebeği tutmak,bir yandan da arabaya sahip çıkmak ve bu arada eğer yer veren oldu da oturduysanız ne güzel,yok ayakta kalmışsanız düşmeden sabit olarak durabilmek ayrı bir cambazlık becerisi gerektirir.
Biz anneler, aslında pek çok şey olabiliyoruz aynı anda, cambazlık da iş mi diyenleriniz varsa ki vardır, haklılar.Gerçekten her şey olabilmek biz kadınlara sanıyorum genetik olarak kodlanmış bir şey.
Çocuklarımızın gözüne bakınca hasta olup olmayacağını,okulda sorun çıkıp çıkmadığını, ne düşündüğünü anlayabilen anneler olarak biraz sağlıkçı, biraz mühendis,biraz arabulucu, biraz ağlama duvarı, biraz sorun çözücü (bazen sorun yaratıcı da olabiliyoruz), biraz müneccim, iyi bir aşçı, temizlikçi olduğumuz bir gerçek.
Bunları başarıyla yapıyoruz ama yapamadığımız bir şey var son yıllarda; birbirimize anlayışlı olmak.
Özellikle kadınların kadınlara karşı bir tavır gelişirdiklerini görüyorum ve gördüklerime inanasım gelmiyor. Bebek arabasıyla alışverişe ya da dışarıya çıkan annelere karşı en tahammülsüz olanlarımız yine kadınlar, karşıdan karşıya geçmeye çalışan çocuklu annelere karşı trafikte en anlayışsız olanlar yine kadınlar, yaya geçitlerinin olduğu yere arabasını parketmiş olan ve trafiğin akışını engelleyenler arasında da kadınların arttığını görünce artık dayanamayıp yazmak istedim.Noluyor biz kadınlara?
Neden bir anne ve bir kadın olarak bu kadar anlayışsız olduk, neden bu kadar umursamaz hale geldik?Kendi çocuğumuz için istediğimiz güzelliklere bir başka çocuğun da sahip olma hakkını neden görmüyoruz ve neden başka çocuklar için de istemiyoruz?
İlkokula giden bir kız çocuk annesi olarak, kızımı okula kendim götürüp getiriyorum ve istisnasız her gün, okulun yolu üzerindeki yaya geçitlerinin önüne parketmiş araçlar görüyorum. Geçişi tıkayıp,gayet rahat araçlarını bırakıp gidebiliyorlar.Bizim herhangi bir engelimiz yok ama ya engelli olan insanlarımız nasıl geçecekler karşıya? Bebek arabasıyla giden anneler nasıl geçecek? Bu şekilde araçlarını bırakanları uyarmamız gerekirken biz kadınlar nasıl bu kadar anlayışsız ve düşüncesiz olabiliyoruz?
Her iyi ve güzel olan sadece benim olsun düşüncesiyle hareket ettiğimiz ve bencilce davrandığımız sürece bir süre sonra göreceğiz ki,iyi olan hiçbir şey kalmamış,her şeyi yok etmişiz.Çocuklarımıza göstereceğimiz iyi örnekler olmayacak,iyi modeller sunamayacağız onlara.
Şimdilik verdiğim örnekler çok küçük gelebilir size,ama önemsiz gelmemelidir.Önemsiz görmeye başlamışsanız, başkalarına verdiğimiz rahatsızlıkları,hayatlarına olumsuz etkilerimizi yok sayıyorsanız, sadece kendimiz varmış gibi yaşamaya başlamışsak, durum çok ciddi demektir.
Toplumsal çözülme dediğimiz şey budur işte.Bizi biz yapan, toplulukları toplum haline getiren değerlerimizi yani kendisinden başka ve farklı olana saygıyı yok etmişiz demektir.Bir yerlerden başlamazsak, yanlış olanlara dur demezsek,çocuklarımızı yaşatacağımız,onlara bırakacağımız insani bir ortam olmayacak demektir.
Bence yarından tezi yok, hepimiz küçük büyük demeden, önemli önemsiz demeden,hem kendimiz için,hem başkaları için hem de diğer çocuklar ve anneler için hayatı nasıl daha kolaylaştırabiliriz diye düşünerek davranmaya başlamak zorundayız.Hepimizin kendi çıkarlarımız söz konusu olduğunda şikayet ettiğimiz, rahatsız olduğumuz sorunları düzeltmek için artık söylenmekten ve şikayet etmekten başka yapacak şeylerimiz olmalı.Bütün toplum için ve sağlıklı bir toplum için, ‘Sen olmadan, ben de yokum.’diyebilecek misiniz?
Bir ‘Anne ve kadın Hareketi’ başlatmaya var mısınız?
[2013-05-03]
