Şiddet dediğimiz duygu aslında insanın doğasında var olan bir dürtü.Bireyin kendisini korumasını, hayatta kalmasını sağlayan bu dürtüyü zamanla törpülemeyi ve kendimizi daha kabul edilebilir yollarla ifade etmeyi ve korumayı öğreniyoruz.Öğrendikçe sosyal ve toplumsal varlıklar oluyoruz.

Şiddet duygusu iki uçlu bir duygu aslında.Uygulayan ve uygulanan tarafları var.Genellikle güçlü olanın daha zayıf olana uyguladığı bir eylem olarak bilinse de modern çağla beraber güçlü güçsüz kavramları da anlam değiştirdi.Hatta giderek daha zayıf ve silik olarak görünen insanların kolaylıkla şiddete yöneldiklerini görüyoruz. 

Kendisi olamamış, kimliğini ve kişiliğini geliştirememiş,kendisi olma şansı elinden alınmış insanların hayatlarının bir döneminde bu var olamama duygusuna karşı tepki olarak şiddet göstererek karşılık verdiklerini görmek neredeyse sıradan olaylar haline geldi.Yazılı ve görsel basında,sosyal medya olarak bilinen paylaşım sitelerinde hemen her gün onlarca şiddet içerikli haberle yüz yüze geliyoruz.Televizyonlarda neredeyse tüm dizilerde ve filmlerde şiddet görüyoruz.

Bu kadar çok olumsuzluk gördüğümüz,tanık olduğumuz şiddet olaylarını doğal karşılamamıza yol açıyor, maalesef kanıksıyoruz.Üstüne üstlük hem ülkemizde,hem de dünyanın pek çok ülkesinde yaşanan terör olaylarını her gün görüyoruz.Bir inanç uğruna, bir dava uğruna olduğu söylenen bir takım olayları ya kendimize yakın ya da bize karşı olarak anlamlandırıyoruz.Çok sinirleniyoruz ve karşılık vermek istiyoruz.Bu da şiddetin bir başka yüzüdür aslında.

Özellikle iletişimin ve teknolojinin hızla geliştiği son yıllarda daha bireysel yaşamlara yönelmemiz, toplum olarak bencil ve benmerkezci bireyler olmamıza yol açtı.Toplum olarak bazı değerlerimizi kaybettik, aile olarak çocuklarımıza bizi biz yapan manevi ve kültürel değerlerimizi yeteri kadar veremedik.Çocukluğun ilk yıllarından itibaren verilmesi gereken empati becerisi, otokontrol, sorumluluk duygusu, acıma,şefkat,suçluluk ve pişmanlık duyguları verilemediğinde ciddi anlamda şiddete eğilim davranışları görüldüğü anlaşılmıştır. Bazı araştırmalarda özel yöntemlerle beyin görüntüleme çalışmaları yapılmış ve bazı çocuklarda özellikle suçluluk, pişmanlık ve empati duygularına ait alanların yeteri kadar gelişmediği görülmüştür.Bu sonuç da gösteriyor ki şiddete eğilim aile içi tutumlarla da belirlenebiliyor.Hatta başka bazı araştırmalar çocukların genetik olarak doğuştan şiddete eğilimli olarak doğabildiklerini ortaya koymuştur.Bu nedenle bu eğilimi nasıl doğru yönlendirerek,şiddete yatkın çocukların nasıl rehabilite edilebilecekleri konusu önemli araştırmaların ana konusu haline geldi. Birçok ülkenin bu soruna çözüm bulma arayışları içinde olduğunu biliyoruz.Bütün bilimsel çalışmalar aile içi eğitimin önemini ortaya koymuş durumdadır.

Oysa günümüzde belki de en sıkıntı verici durum aile içi kopuşların olmasıdır.Birbirinden hem duygusal hem de fiziksel olarak ayrı yaşayan bireyler topluluğuna dönüştük.Evlerde her odada televizyon, her odada bilgisayar var.Hepimiz ekran başındayız ve hepimiz aslında tek başınayız.Özellikle çocukları sınırsızca her bilgiye,her görüntüye kolaylıkla ulaşabiliyor, dünyanın her yerinden insanlarla yazışıp görüşebiliyorlar.Bu iletişiminin ise ne kadar sağlıklı olduğu tartışılabilir.
Çocuklar söz konusu olduğunda gelişimlerini çok iyi takip etmek, ergenlik dönemindeki süreçleri doğru yönetmek ve çocuklara doğru model olmak gerekiyor.Tam gelişme, büyüme ve sorgulama yaşlarında yalnız bıraktığımız çocuklar çeteleşmeye yatkın hale gelebiliyorlar. Bomba yapımının bile internet ortamında kolaylıkla ulaşılabilen bir bilgi olduğunu göz önünde bulundurmak gerekiyor.Hatta arama motorlarından ‘insan öldürme’ konulu sorgulamalar yapıldığını ve bu aramaların her geçen gün arttığını unutmamak lazım.

Sorunlu ve çalkantılı evliliklerde büyüyen çocuklar, evdeki psikolojik ve fiziksel şiddeti kanıksayarak büyüyorlar ve şiddete daha yatkın oluyorlar. Kendilerine uygulanan şiddete baş kaldıramıyorlar ancak yetişkin hale geldiklerinde başkalarına uygulamaya başlıyorlar.Artık aile içinde çocuk suçlu sayısı da hızla artmaya başladı.Son yıllarda aile bireylerine ya da çevresindeki insanlara şiddet uygulayan çocuk ve gençlerin sayısındaki artış ürkütücü boyutlara ulaşmış durumda.
Genellikle bir kişinin bir başka kişi üzerindeki olumsuz eylemleri olarak tanımladığımız şiddet yine son yıllarda toplu eylemler haline geldi.Bir kişinin onlarca insana zarar vermesi artık alışıldık haberler arasında görülüyor.Oysa belki de en ürkütücü olanı bu.Bir gencin, okulu basıp, arkadaşlarını öldürdüğünü duyduğumuzda önceden çok ürperdiğimiz bu durum, sıklıkla tekrarlamaya başlayınca ‘aa gene mi?’ şeklinde daha doğal karşılar şekilde tepkiler vermeye başladık.

Şiddet, sadece kadına karşı ya da sadece topluma karşı şeklinde sınıflandırılmadan,sınırlandırılmadan ele alınması gereken çok önemli bir sorundur ve tüm toplum olarak, bütün kişiler ve kurumlar olarak mücadele edilmelidir.Şiddete karşı mücadele siyaset üstü,partiler üstü bir politika olarak yürütülmelidir.